«محمد ظاهر شاه» پس از مرگ پدر در پاییز سال ۱۳۱۲ هجری شمسی به پادشاهی رسید. وی در ۱۱ حوت/اسفند ۱۳۴۱ (سوم مارس ۱۹۶۲) و در پی استعفای «داود خان» از مقام صدارت، «داکتر یوسف» را به حیث صدر اعظم تعیین کرد.
یکی از مهمترین اقدامات داکتر یوسف، تعیین هیئتی ۷ نفره به ریاست «سید شمس‌الدین مجروح» وزیر عدلیه، برای تدوین قانون اساسی کشور در تاریخ ۸ حمل/فروردین ۱۳۴۲ (۲۸ مارس ۱۹۶۳) بود. اولین جلسه کمیته تدوین قانون اساسی در ۱۱ حمل/فروردین ۱۳۴۲ در وزارت عدلیه برگزار شد. یک کارشناس فرانسوی به نام «لوی فوزیر» نیز به عنوان همکار عضو این کمیته بود.
پس از تهیه پیش‌نویس، «کمیسیون قانون اساسی» مرکب از ۲۸ نفر مأمور شدند که بیشتر روی متن پیش‌نویس کار کنند. این کمیسیون از ۱۱ حوت/اسفند ۱۳۴۲ (اول مارس ۱۹۶۴) تا ۱۱ ثور/اردیبهشت ۱۳۴۳ (اول می ۱۹۶۴) مواد پیش‌نویس را بررسی کردند.
لویه جرگه در ۱۸ سنبله/شهریور ۱۳۴۳ در عمارت سلام خانه ارگ برگزار شد و پس از ده روز بحث علنی و بررسی اعتراضات و برخی تعدیلات جزیی، متن قانون اساسی در ۱۱ فصل و ۱۲۸ ماده در تاریخ ۲۹ سنبله/شهریور ۱۳۴۳ (بیستم سپتامبر ۱۹۶۴) توسط اعضای لویه جرگه قانون اساسی به تصویب رسید.
تعداد نمایندگان انتخابی و انتصابی در این جرگه از قرار زیر بود:
۱. اعضای انتخاب‌شده، ۱۷۶ نفر.
۲. اعضای شورای دوره یازده، ۱۷۶ نفر.
۳. اعضای انتصابی به فرمان شاه، ۳۴ نفر.
۴. اعضای مجلس سنا، ۱۹ نفر.
۵. اعضای کابینه، ۱۴ نفر.
۶. اعضای ستره‌محکمه، ۵ نفر.
۷. اعضای کمیته تسوید قانون اساسی، ۷ نفر.
۸. اعضای کمیسیون مشورتی، ۲۱ نفر.
جمع کل اعضا: ۴۵۲ نفر
ده روز بعد و در تاریخ ۹ میزان/مهر ۱۳۴۳ (اول اکتوبر ۱۹۶۴) این قانون از سوی ظاهر شاه توشیح و بدین ترتیب سومین قانون اساسی افغانستان رسماً به اجرا گذاشته شد و قانون اساسی دوره نادرشاه ملغی اعلام گردید.